बालपणीचा काळ सुखाचा

मधेच कधीतरी वरच्या मजल्यावरून अचानक गॅस सिलिंडर (मुद्दाम) हलवल्याचा आवाज ऐकू येतो.. मग खालच्या मजल्यावरची "ती" वरच्या मजल्यावरच्या "ती" ला खूण म्हणून खुर्ची सरकावल्याचा आवाज करते. खुणेची निशाणी पटते.

मनात एक प्रकारचे थ्रील ओथंबबून भरते...

मग स्वयंपाकघरातील सिंक च्या बाजूच्या छोट्या खिडकीत खालच्या मजल्यावरील "ती" अत्यंत उत्कटतेने वाट बघत बसते. थोड्याच वेळेत त्या खिडकीत वरून एक गुड नाईट चा बॉक्स एका दोरीला बांधून खाली येतो. खालच्या मजल्यावरील "ती" तो बॉक्स पकडते व आत घेते. उघडते.

आत अत्यंत साधा टुकार मेसेज असतो एका चिट्ठीवर... "काय करतेयस ?" किवा तत्सम काही. पण तो मेसेज वाचणारीला आनंदाचे भरते आलेले असते. मग ती पण त्या चिट्ठीवर उत्तर लिहिते. "काही नाही.. सुहास शिरवळकरांच शायलक वाचतेय." मग परत एकदा खुर्ची सरकावल्याचा आवाज होतो. परत वरून  गॅस सिलिंडर हलवला जातो. आणि चिठ्ठ्यांचा सिलसिला चालू राहतो...

"संध्याकाळी गच्चीवर भेटूया न?"

"हो. चालेल."

"किती वाजता?"

"५ वाजता?"

"चालेल."
 "..."

"..."

"..."

अशा अनेक आठवणी ताज्या झाल्या जेव्हा वरच्या मजल्यावर राहणाऱ्या "शिवानी" ला भेटले...

*****************

किस्सा नंबर २ ...

"ए, भुते असतात का खरच?" वंदू म्हणाली...

"काय माहित?" इति: शिवानी...

बघूया का रात्री आपणच? - अस्मादिक...

मग ठरलं.. वंदू, शिवानी आणि स्वाती भेटणार रात्री बारा नंतर कॉलनीत खाली. पण १२ पर्यंत जागे कसे राहणार?

"आग, सुरीने जखम करून घेऊया हातावर... आणि त्यावर मीठ चोळून ठेवूया... म्हणजे झोप नाही येणार आणि १२ वाजले कि उतरू खाली..." वंदूचे भन्नाट डोके...

ठरलं.. आणाभाका झाल्या...

प्रत्यक्षात १२ वाजता सगळ्या भूतानी वाट पहिली पण तिघी जणी आपापल्या आईच्या कुशीत गाढ झोपलेल्या होत्या... :D

*******

बालपणीचा काळ सुखाचा...

अत्यंत छोट्यात छोट्या गोष्टींमध्ये पण प्रचंड थ्रिल...

आनंद !!!!

अवर्णनीय !!!!

स्वर्गीय सुख

<3 p="">